Gastgezin, maar nog geen werk

Hallo allemaal,

In mijn vorige verslag schreef ik dat ik naar de zus van Hajar zou gaan. Zaterdag hadden we dus allemaal netjes onze spullen ingepakt. We zouden niet voor 2 uur 's middags naar de gastgezinnen gaan, dus mochten we kiezen of we naar de stad wilden, bij Kaka wilden blijven of naar het zwembad wilden. Dat laatste vonden we wel een heel goed idee.

Het zwembad was echt alleen een zwembad. Het hoorde bij een hotel. Er was alleen een bad en een paar tuinstoeltjes met parasols. Gelukkig was het water wel erg lekker! (er zat chloor in, waterfilters en een pomp om het water in beweging te houden, dus dat zal wel goed zitten). Bij het hotel hebben we ook gegeten en hierna zijn we vol verwachting terug gegaan. Marieke en Simone konden wel naar hun gezin, bij Marissa was er een naamfeest aan de gang, waardoor het erg druk was in huis, dus was het geen goed moment om naar het gezin te gaan. Bij de zus van Hajar, waar ik naartoe zou gaan, was het raam van de kamer kapot, dus ook ik kon niet gaan en ze moesten weer opzoek naar een nieuw gastgezin voor mij. Dus ook ik bleef nog een nacht bij Kaka. Elina en C-Roy ook, maar die moeten door Nicolas weggebracht worden en die heeft het altijd erg druk.

Die middag hebben we maar wat met de kinderen gespeeld en een beetje bij de kamer gehangen. Nu begint het wachten toch wel een beetje doelloos te worden, maar dat is the African time en daar zullen we aan moeten wennen.

Zondag was ook een beetje zo'n zelfde dag. We hebben lekker rustig aan gedaan, nog een keer pizza gegeten in het Luxury restaurant en we waren net op tijd de weg overgestoken. Die dag werd namelijk de voormalig vice president begraven in Tamale en de hele weg was vol met mensen, auto's en scooters die hem wilden eren. Echt heel bizar, allemaal keihard langsrijden en toeteren!!

Hierna was het wachten. Zouden we nog naar een gastgezin gaan en waar zou ik terecht komen. Gelukkig gingen we echt die dag. Het was wel even d evraag hoe, want alle taxi's hadden wel iets anders te doen dan ons af te zetten. Ze wilden al wat regelen met scooters/motors en een bagagekar ofzo, maar die man vroeg te veel en uiteindelijk hadden we toch een taxi. Als eerste werd ik afgezet bij mijn gezin. Het is een heel modern gezin met een bijna westers huis. (een douche, schone wc en een gewone keuken zoals wij die kennen).

Ik werd begroet door de moeder en de twee oudste dochters en kreeg een mooie kamer waar ik mijn spullen mocht uitpakken. Daarna ben ik maar buiten gaan kijken, terwijl de de dochters fufu maakten. Fufu is een deegbal van gestampte yam met water. Dat eet je met een soepje en alles met je rechterhand. Ik vond het niet superlekker, maar heb toch mijn best gedaan en de helft opgekregen. Theresia, de oudste dochter heeft met mij meegegeten om me wat te helpen met hoe het moet. Na het eten heb ik een douche genomen en Theresia en Asiha wat foto's laten zien. Al na 3 foto's kwam de moeder mij halen, om kennis te maken met haar man (de landlord) en de andere twee kinderen. Ik heb meteen de cadeautjes gegeven. De speculaas vonden ze beter dan stroopwafels die ze eerder hadden gehad, want die was veel te zoet. De drop kende de man, de nivea eiste de vrouw op en de kinderen hebben de breekstaafjes meteen gebroken, dus daar hebben ze niet veel meer aan. Toen ik terugkwam in mijn kamer, waren de meiden weg naar hun eigen kamer en zat ik daar alleen. Daarom ben ik maar redelijk vroeg gaan slapen.

De moeder en de oudste twee meiden staan 's ochtends al om 4.15 uur op. Dit verwachten ze gelukkig niet van mij. Toen ik om 6 uur opstond en ging douchen, waren de jongsten zich aan het voorbereiden voor school. Ze hebben ontbijt voor me klaargezet en zijn vertrokken. Het ontbijt was een stuk brood met thee of warme chocolademelk (cacao, suiker en heet water). De vader lag inmiddels nog flink te snurken, wat door het hele huis hoorbaar was.

Zodra de vader wakker was, heb ik gevraagd waar ik mijn was kon doen. Dit heeft hij laten zien en ik heb mijn sleutel van de kamer, het huis en het hek gekregen. Dan kan ik erin en afsluiten als er niemand thuis is. Nu zul je verwachten dat ik dat niet nodig zou hebben, maar helaas is dat niet het geval.

Om half 9 kwam Hajar me halen met de scooter/motor. Ik weet nog steeds niet wat het precies is, het zit er tussenin, maar ze rijdt wel rustig en de wind is erg lekker met deze temperaturen.

Bij de organisatie konden we nog niet zoveel doen. Om 2 uur zouden we onze werkgever Nicolas ontmoeten en om 3 uur zou er een Meet Africa vergadering zijn, waarbij alle vrijwilligers bij elkaar komen om ervaringen te delen. Voor die tijd zijn we maar even naar de stad gegaan. We moesten namelijk pinnen, wilden naar de supermarkt en nog wat over de markt lopen. Om half twaalf werder we opeens al gebeld dat Nicolas al om 12 uur bij de organisatie zou zijn, dus of we meteen wilden komen. Wij namen dit aan als African time, maar om 7 over 12 had ik Hajar al weer aan de telefoon, waar we waren, we waren te laat enz... (hoe bedoel je hypocriet?) Gelukkig stapten we toen net uit de taxi, dus konden we meteen beginnen. Nicolas wilde ons even gezien hebben, heeft kort iets over het werk verteld en uitgelegd hou families kunnen reageren op ons, omdat ze soms niet willen dat wij hun kinderen helpen. Dat ligt dan niet aan ons, maar aan hoe zij over  gehandicapte kinderen denken. Gelukkig heb ik me hier vooraf al goed in verdiept. Nicolas heeft de begeleiding van ons overgedragen naar Lianne, de vrijwilligster op het project die hier al langer is. Zij zal ons woensdag meenemen naar de kinderen.

Vervolgens was het tijd voor de Meet Africa vergadering. Ik dacht dat in Nederland vergaderingen lang konden duren en continu over reflecteren gaan, maar dat kunnen ze hier ook. Van half 3 tot half 5 zijn we bezig geweest, terwijl er eigenlijk nog niet veel te bespreken was, aangezien de eeste er pas kort waren.

Na de vergadering kregen we eindelijk onze fietsen, dus konden we naar de gastgezinnen. Lianne wilde gelukkig even met me meefietsen, zodat ik niet zou verdwalen. Daar was ik dan netjes om half 6 thuis in mijn gastgezin. Maar gezellig, ik mocht alle sloten openmaken en ik kwam in een leeg huis aan. Voor mijn eigen idee heb ik alles achter me maar weer op slot gedaan en ben ik mezelf bezig gaan houden. Ik had gedouched, een stukje geschreven, verschillende mensen gebeld en vooral heel vaak gekeken of ze er al aankwamen. Uiteindelijk om half acht kwam de hele familie thuis. Ze hadden een maaltijd voor me bij me, lieten me de garage zien en gingen hun eigen gang.

Gelukkig wilde het jongste meisje haar angst voor mij overwinnen toen ik haar vroeg om een spelletje te spelen. Met haar heb ik memory en domino gespeeld. Ondertussen ging de moeder tekeer tegen de een na oudste dochter. Ze had haar taakjes niet goed gedaan en vertelde dat ze zich op school niet kon concentreren omdat ze zo moe is. De moeder vond dit maar onzin, dus heeft flink staan schreeuwen en volgens mij haar dochter ook geslagen (dit is Ghana normaal, ik vond het niet normaal, maar kan het echt niet maken om hier tegenin te gaan). Vervolgens moest de moeder haar ongenoegen nog even uiten op mij, door mij te vertellen hoe slecht haar dochter wel niet was.... Geen idee wat ik hiermee aan moest, behalve hopen dat ze snel klaar was.

Dit was dus niet echt een avond in het gastgezin zoals ik me dat had voorgesteld met veel kinderen en buiten spelen en leven en helpen met eten koken enz. Alsof dit nog niet genoeg was, werd ik 's nachts ook nog wakker met buikkrampen en dit was vanochtend lekker heftig. Daar lag ik dan 's ochtends in mijn bed en bij de wc, terwijl er niemand meer thuis was. Me toch even overeind gehesen en op de fiets naar de organisatie gegaan. Op dat moment kwam de moeder terug om naar de wc te gaan en was ook de vader er opeens. Ze hebben me nog wel een fijne dag gewenst en ik zie ze vanavond weer.

Bij de organisatie heb ik maar gesproken met Aisha (andere dan mijn zusje). Zij begreep me volkomen, maar kon me ook wat meer uitleg geven. Mijn vader heeft namelijk sinds kort een tweede vrouw en verdeeld zijn tijd (vandaar dat ik vannacht geen gesnurk heb gehoord). De moeder heeft hierop gereageerd door een restaurant te openen en daarom hebben ze het zo druk. Aisha zou met mijn moeder gaan praten en kijken of er een nieuw gezin mogelijk is. Ik hoop het maar, maar ik kan nu niks anders doen dan afwachten. Aisha probeerde me op te vrolijken door me te laten helpen met water te verkopen bij de business college. Dit was wel echt leuk om te doen, gewoon even iets anders en zo typisch Ghanees. Iedereen drinkt hier namelijk water uit zakjes. Inmiddels ben ik met die rest in het internetcafe en voel ik me een stuk beter. Ik ben nog wel wat slapjes, maar hoop dat dat met de lunch wel weer goed komt. Zij zijn de lunch halen, terwijl ik dit nog even afschrijf, zodat ik nog niet de hitte in hoef. (hier is het namelijk heerlijk koel!)

Straks gaan we weer naar het zwembad en zal Aisha voor me zorgen voordat ik naar het gastgezin ga, zodat ik daar niet al te vroeg aankom. Gelukkig dat zij wel zo goed voor me zorgen!!

Zoals jullie kunnen lezen heb ik de afgelopen dagen wat moeilijke momenten gehad. Gelukkig zijn er ook nog een heleboel leuke dingen geweest en heb ik veel zin in het werk en het bezoek aan de scouting hier, wat ik ga doen, zodra ik een beetje gewend ben! Op het moment sta ik er echt wel weer positief in en heb ik vooral zin in de leuke dingen die we gaan doen.

Komend weekend willen we naar Bolgatanga, een stad verder in het noorden, waar ook een park met krokodillen is. Wel spannend, maar onwijs gaaf om te zien en wat meer van het land te zien. Rond de Ghanese verkiezingen gaan we naar Mole National park met de hele groep (ongeveer 15 mensen ofzo). Dit is het beste natuurpark in de buurt. Verder willen we nog naar de watervallen en een apenpark in de buurt, dus dat zal ook weer een weekend worden! Er zijn dus flink wat leuke dingen te doen!

Ik zie dat het een gigantisch verslag is geworden, dus ik ga stoppen en de rest bellen. Ik vind de berichtjes van jullie trouwens erg leuk om te lezen, dus ga zo door!

Groetjes Rianne